Φύση vs Ανατροφή: Τι επικρατεί τελικά;

Πριν από δύο δεκαετίες, η Marlene Wright και ο σύζυγός της Alan πραγματοποίησαν ένα ταξίδι, προκειμένου να παραλάβουν δύο μικρά αγόρια, τα οποία είχαν υιοθετήσει.

Ήταν μία ιδιαίτερα έντονη στιγμή για την Marlene, καθώς δέκα χρόνια νωρίτερα, είχε χάσει τον
βιολογικό 14χρονο γιο της σε ένα τροχαίο. Έκτοτε, είχε δύο εξωμήτριες κυήσεις και τρεις αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης.«Θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή εκείνη την ημέρα. Τα αγόρια, ο 7χρονος Paul και ο 5χρονος Simon, ήταν ετεροθαλή αδέρφια. Όταν φτάσαμε στο οικοτροφείο, έτρεξαν να μας συναντήσουν με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Με έπνιγε η χαρά και μόνο από τη σκέψη ότι θα γινόμασταν και πάλι οικογένεια,» δήλωσε η Marlene.
«Ζούσαμε σε ένα μεγάλο σπίτι και βάλαμε τα αγόρια να μείνουν στο ίδιο δωμάτιο. Ήταν πολύ ενθουσιασμένα και τα δύο που θα διάλεγαν το κρεβάτι τους.»
Η Marlene και ο Alan γνώριζαν πως τα αγόρια προέρχονταν από ένα προβληματικό περιβάλλον. Ήταν παραμελημένα και κακοποιημένα, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Και τα δύο παιδιά προέρχονταν από την ίδια μητέρα, η οποία ήταν εθισμένη στην ηρωίνη και μπαινόβγαινε συνέχεια στη φυλακή.
Το ζευγάρι ήξερε καλά πως μπροστά του είχε έναν γολγοθά, αλλά ήταν σίγουροι πως με αγάπη και σταθερότητα θα κατάφερναν να αλλάξουν τη ζωή των αγοριών και να τους προσφέρουν ένα λαμπρό και ευτυχισμένο μέλλον. Αυτό εξάλλου είχαν ανάγκη τα παιδιά.
Ο Paul και ο Simon, που σήμερα είναι 27 και 25 χρονών αντίστοιχα, πήραν το επίθετο των θετών τους γονιών και συχνά μιλούν περιφρονητικά για τη βιολογική τους μητέρα και τον εθισμό της στα ναρκωτικά, χωρίς να παραλείπουν να αναφέρουν πόσο ευτυχισμένοι ήταν με τους Wright.
Η αισιοδοξία όμως και των τεσσάρων εξαφανίστηκε για πάντα μία φθινοπωρινή μέρα.
Σήμερα, η Marlene παραδέχεται ότι οι γιοί της την κατέστρεψαν με πολλούς τρόπους. Παρά τις προσπάθειές της να τους παρέχει όσο το δυνατόν μία καλύτερη ζωή, και οι δύο έπεσαν στην ηρωίνη, ενώ και οι δύο βρίσκονται στη φυλακή μετά τη βίαιη επίθεση σε έναν άντρα, με σκοπό να του κλέψουν το αυτοκίνητο.
Προσφάτως, αποκαλύφθηκε πως μέσα στο 2010 υιοθετήθηκαν μόνο 70 παιδιά στη Βρετανία και η ιστορία των δύο αγοριών θέτει το ερώτημα εάν η φύση ή η ανατροφή επηρεάζει περισσότερο τη ζωή ενός παιδιού.
Μπορεί ένα παιδί που βρίσκεται «στο λάθος δρόμο» να μεταμορφωθεί από την αγάπη μιας αφοσιωμένης οικογένειας; Ή μήπως η γενετική του «πάστα» και οι τραυματικές εμπειρίες της πρώιμης ζωής του καταστρέφουν τη ζωή του;
«Τόσο ο Alan όσο κι εγώ πιστεύαμε πως μεταξύ φύσης και ανατροφής, η ανατροφή θα επικρατούσε. Θεωρούσαμε πως αν προσφέραμε στα αγόρια είναι νέα ζωή, θα την άρπαζαν και με τα δύο τους χέρια,» δήλωσε η Marlene.

«Έκανα, όμως, λάθος. Η φύση, και το κακό που είχε κάνει στα παιδιά, κατάφερε να κερδίσει. Ακολούθησαν ακριβώς το δρόμο της βιολογικής τους μητέρας. Δεν σημαίνει πως τα αγόρια δεν ήθελαν να είναι καλοί, απλά το οικογενειακό τους παρελθόν στα ναρκωτικά και το έγκλημα λειτούργησε κατασταλτικά. Παρά το γεγονός ότι μας είχαν υποσχεθεί πάρα πολλές φορές πως θα αλλάξουν, τα πράγματα χειροτέρευαν, μέχρι που τελικά μπήκαν στη φυλακή. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει κάτι περισσότερο γι' αυτά τα παιδιά ως γονείς. Φαίνεται πως το κακό ήταν κάτι σαν δεύτερη φύση τους.»Σίγουρα, η 64χρονη Marlene δεν είχε φανταστεί αυτή την κατάληξη εκείνη τη χαρούμενη μέρα, όταν πήγε τα δύο αγόρια στο σπίτι για πρώτη φορά. Η άφιξή τους θεωρούσε πως προανήγγελλε την αρχή μίας υπέροχης νέας περιόδου για το ζευγάρι.
«Το 1980, όταν έχασα τον Carl, το παιδί μου από τον πρώτο μου γάμο, ήμουν 33 χρονών. Μου πήρε πολύ καιρό μέχρι να αρχίσω να ξανασκέφτομαι το ενδεχόμενο να γίνω πάλι μητέρα. Θυμάμαι τον Alan που μου ζητούσε να αποκτήσουμε ένα παιδί και του έλεγα κλαίγοντας πως κανένα παιδί δεν θα μπορούσε να αναπληρώσει τον Carl. Με τον καιρό, όμως, ο πόνος άρχισε να καταλαγιάζει και ένιωθα πως θα μπορούσα να αγαπήσω ένα άλλο παιδί. Ήθελα μία σωστή οικογένεια,» πρόσθεσε η ίδια.
Το 1986, το ζευγάρι αποφάσισε να υιοθετήσει ένα παιδί, αφού όμως πρώτα είχαν δύο εξωμήτριες κυήσεις και είχαν ξοδέψει 6.000 λίρες σε αποτυχημένες εξωσωματικές γονιμοποιήσεις.
«Αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε δύο αγόρια και σε ένα φυλλάδιο του γραφείου υιοθεσιών είδαμε ένα άρθρο μαζί με τη φωτογραφία του Paul και του Simon. Φαινόντουσαν γλυκύτατοι. Μάθαμε πως ο Paul ήταν παραμελημένος από τη μητέρα του και πως ο μικρότερος αδερφός του, ο Simon, είχε γεννηθεί στη φυλακή.»
Τα γεγονότα αυτά στο σύνολό τους είναι αρκετά τρομακτικά για έναν επίδοξο θετό γονιό, αλλά η Marlene και ο Alan ήταν σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν.
«Κατά κοινή ομολογία, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα αλλά εάν δίναμε στα αγόρια σταθερότητα, θα κατάφερναν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Έτρεφα ελπίδες πως θα γινόμασταν κάποια στιγμή μία φυσιολογική οικογένεια,» πρόσθεσε η Marlene.
Το 1990, το ζευγάρι πήρε τα αγόρια και έναν χρόνο αργότερα τα υιοθέτησε και επισήμως. Από τότε, τα παιδιά ακολουθούσαν τον τρόπο ζωής μιας μεσοαστικής οικογένειας. Ζούσαν σε ένα μεγάλο σπίτι, σε εύπορη περιοχή, και πήγαιναν σχολείο σε ένα μικρό χωριό. Κάθε χρόνο πήγαιναν διακοπές στην Κορνουάλλη, ενώ ασχολιόντουσαν με τον προσκοπισμό και τον αθλητισμό.
Υπήρξαν όμως πολλά σκαμπανεβάσματα. Τα αγόρια ήταν υπερδραστήρια και συχνά μπλέκονταν σε καυγάδες και φασαρίες στο σχολείο. Η Marlene όμως φαινόταν προετοιμασμένη γι' αυτά.
«Είχαμε πολλές ευχάριστες στιγμές και στο τέλος κάθε χρονιάς ο Alan τους έφτιαχνε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τις διακοπές μας. Ήμασταν σίγουροι πως εάν αισθάνονταν ασφαλείς και ότι τους αγαπάμε, τα προβλήματά τους θα εξαφανίζονταν.»
Στην εφηβεία όμως, η συμπεριφορά του Paul και του Simon χειροτέρεψε. «Άρχισαν να βγαίνουν έξω με μεγάλες παρέες, να καπνίζουν και να πίνουν στους δρόμους. Η αστυνομία τους είχε γνωρίσει πλέον για τα καλά με τις φασαρίες τους.»
Τα πράγματα χειροτέρεψαν κι άλλο. Η Marlene ανακάλυψε πως τα αγόρια έκλεβαν από το σπίτι, και όταν ο Paul ήταν 14 χρονών έμπλεκαν συνέχεια σε καυγάδες.
«Τρομοκρατηθήκαμε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τους σταματήσουμε. Είχαμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο, γιατί νομίζαμε ότι ήταν από την αστυνομία.»
«Δοκιμάσαμε τα πάντα. Νευριάσαμε, τους φωνάξαμε, τους τιμωρήσαμε. Όταν τους πιάναμε να τους μιλήσουμε, έλεγαν πάντα πως είναι μετανιωμένοι για τις πράξεις τους αλλά μετά από λίγες μέρες η αστυνομία μας χτυπούσε πάλι την πόρτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Είχαν την ευκαιρία να έχουν τα πάντα.»

Αντιθέτως, τα αγόρια πέρασαν σταδιακά από το κάπνισμα στη μαριχουάνα και έπειτα σε σκληρότερα ναρκωτικά. Μέχρι το 1999 και σε ηλικία 16 ετών, ο Paul ήταν ήδη εξαρτημένος από την ηρωίνη, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και ο αδερφός του αποβλήθηκαν οριστικά από το σχολείο.«Κοιτώντας προς τα πίσω, αναρωτιέμαι εάν έπρεπε να έχω δει τα σημάδια. Όμως ο Paul φώναζε παντού πόσο πολύ μισεί τη βιολογική του μητέρα επειδή ήταν ναρκομανής και το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να ακολουθήσει και αυτός τα χνάρια της,» αναφέρει η Marlene.
«Μία ψυχίατρος μας είπε πως επειδή τα παιδιά ήταν εκτεθειμένα στην ηρωίνη από την κοιλιά της μητέρας τους, ήταν πιο επιρρεπή στον εθισμό.»
Μέσα σε λίγους μήνες, η Marlene άρχισε να παίρνει αντικαταθλιπτικά για να μπορεί να τα βγάλει πέρα. «Και ο Alan και εγώ προερχόμασταν από ένα σταθερό περιβάλλον και δεν είχαμε ξαναζήσει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο,» παραδέχεται η Marlene.
«Παρουσιαζόμασταν συνέχεια στο δικαστήριο για εγκλήματα που είχαν διαπράξει, όπως διαρρήξεις καταστημάτων, καυγάδες, μεθύσι και φασαρίες. Ο Paul μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης, αλλά ήταν τόσο επιθετικός που αποφάσισαν πως δεν θα τον βοηθήσει. Στο σπίτι, πολλές φορές κατέληγα με μελανιές, γιατί πάνω στο θυμό του με έσπρωχνε και έπεφτα στον τοίχο.»
Το 2002, σε ηλικία 16 ετών, ο Simon καταδικάστηκε σε 8 μήνες εγκλεισμού σε αναμορφωτήριο για διάρρηξη, ενώ μέχρι τα 18 είχε εθιστεί στην ηρωΐνη.
Το 2001 το ζευγάρι αντιμετώπισε ακόμα μία δυσκολία όταν η Marlene διαγνώστηκε με καρκίνου στο στήθος, τον οποίο η ίδια απέδωσε στο στρες που τις προκάλεσαν όλα αυτά τα προβλήματα.
Το 2005, τα αγόρια διέπραξαν ένα αρκετά βίαιο έγκλημα υπό την επήρεια του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Επιτέθηκαν σε έναν φίλο τους, ενώ το ίδιο απόγευμα λήστεψαν και ένα αυτοκίνητο.
«Τα αγόρια δεν είχαν επιστρέψει σπίτι την προηγούμενη μέρα, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο. Ενημερωθήκαμε για τα κατορθώματά τους από την εφημερίδα,» αναφέρει η Marlene.
«Ο γείτονάς μας, που είναι δικαστής, μας είπε ότι το έκαναν τα παιδιά μας. Μάθαμε ότι έχουν προφυλακιστεί και μετά από λίγο μας πήρε τηλέφωνο ο Paul για να μας ζητήσει λεφτά. Αρνηθήκαμε να του τα δώσουμε και είχαμε αποφασίσει να ξεκόψουμε. Όταν μάθαμε, όμως, από τις φυλακές ότι ο Simon είχε τάσεις αυτοκτονίας, αποφασίσαμε να πάμε να τους δούμε.»
Τον Ιούνιο του 2005, ο Paul και ο Simon φυλακίστηκαν και από τότε δεν έχουν αποφυλακιστεί. Ο Paul ήταν 20 και ο Simon 19 ετών.
Για πολλούς, θα ήταν κατανοητό εάν η Marlene και ο Alan ένιπταν τας χείρας τους σε ό,τι αφορά στους γιούς τους. Αλλά μέχρι και σήμερα, συνεχίζουν να τους επισκέπτονται στη φυλακή και παραδόξως ελπίζουν ακόμα ότι υπάρχει μία ελπίδα να τους βοηθήσουν.
«Αυτά που έκαναν ο Paul και ο Simon είναι ασυγχώρητα και τους αξίζει η φυλακή. Τα τελευταία, όμως, έξι χρόνια που βρίσκονται στη φυλακή, κατάφεραν να πάρουν πολλά μαθήματα. Έμαθαν να διαχειρίζονται το θυμό τους και να σέβονται το συνάνθρωπό τους. Νομίζω ότι έχουν αλλάξει και οι δύο.»
Ο Simon πήρε δύο πτυχία και έχει γίνει βοηθός καθηγητή για μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες, ενώ υπήρξε και σύμβουλος για τους νέους τροφίμους. Και οι δύο, όμως, έχουν καθαρίσει από τα ναρκωτικά.
«Δεν γνωρίζουμε πότε θα αποφυλακιστούν, αλλά η ανησυχία μου είναι πως όσο περισσότερο μένουν μέσα, τόσες λιγότερες πιθανότητες έχουν να αποκτήσουν ξανά μία φυσιολογική ζωή μόλις αποφυλακιστούν. Παρ' όλα όσα έχουμε περάσει, θα τους καλωσορίσω και τους δύο πίσω στο σπίτι μας.»
Όπως παραδέχεται και η ίδια η Marlene, η στάση που έχει κρατήσει το ζευγάρι είναι δυσκολονόητη σε πολλούς. Τους οφείλει πλέον κάτι; Η ίδια υποστηρίζει πως ναι.
«Αν και πλέον θα συμβούλευα κάποιον να το σκεφτεί πολύ σοβαρά πριν να προχωρήσει στην υιοθεσία ενός παιδιού από προβληματικό περιβάλλον, για μας είναι πλέον πολύ αργά για να κάνουμε πίσω. Είμαστε οι γονείς τους και τους το οφείλουμε να προσπαθήσουμε ξανά. Θα μπορούσα να πω πως αν ξανάκαναν κάτι κακό θα ήταν πλέον μόνοι τους, αλλά δεν είμαι σίγουρη πως θα συμβεί αυτό στην πραγματικότητα. Το παιδί σου, υιοθετημένο ή όχι, παραμένει παιδί σου. Εξακολουθώ να θέλω να τους βοηθήσω και ένα κομμάτι μου πιστεύει πως μπορεί. Δεν θα τους γυρίσουμε την πλάτη.»
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αγνές προθέσεις της Marlene και του Alan και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι γύρισαν την πλάτη στα αγόρια, όταν αυτά τους ανταπέδωσαν την αγάπη που έλαβαν με τόση περιφρόνηση.

Daily Mail

PATHFINDER