Οι θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων

Κυπάρισσος, κυπαρίσσι: Ανήκει στην οικογένεια των Κυπαρισσίδων. Είναι αγγειοσυσταλτικό και χρησιμοποιείται για τόνωση των φλεβών, σε κιρσούς, σε κράμπες των άκρων και ακράτεια. Βάμμα του ή αιθέριο λάδι του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόνους ποδιών και φλεβίτιδες. Σε μείγμα με αιθέριο λάδι αμυγδάλου, με μασάζ χαμηλά στην κοιλιακή χώρα, συστήνεται για ανωμαλίες ούρησης, κυρίως ακράτεια ούρων. Στη λαϊκή ιατρική, παρόλο που δεν χρησιμοποιείται πλέον με εσωτερική χρήση,
συστήνεται για κρυολογήματα, βήχα και ρευματικούς πόνους. Δυνατό αφέψημα από κυπαρισσόμηλα με ξίδι συστήνεται για καταπολέμηση της τριχόπτωσης αλλά ταυτόχρονα μαυρίζει τα μαλλιά. Δυνατό αφέψημα του ξύλου του για καθαρισμό της επιδερμίδας του προσώπου, το λευκαίνει και το μαλακώνει. Εκουϊζέτο, κοινώς ιππουρίδα, ή πολυκόμπι, ή κονδυλόχορτο, ή αλογοουρά: Ανήκει στην οικογένεια των Ιππουρίδων. Πολύ ευεργετικό βότανο. Στυπτικό και αντισηπτικό. Η μεγάλη περιεκτικότητά του σε πυρίτιο υποστηρίζει την αναδόμηση των συνδετικών ιστών. Αφέψημά του με εξωτερική χρήση θεραπεύει πληγές και σταματά τις ρινορραγίες. Με εσωτερική χρήση το αφέψημά του συστήνεται σε αιματουρίες, κυστίτιδες, προβλήματα προστάτη, σε εύθραυστα νύχια και τριχόπτωση. Πλούσιο σε ανόργανα στοιχεία συστήνεται σε διαταραχές των ιχνοστοιχείων, σε αναιμίες, ατονίες και άτομα σε ανάρρωση. Είναι από τα λίγα βότανα που ενισχύει τις προσπάθειες για καταπολέμηση της κυτταρίτιδας.
Μυρσίνη η κοινή ή αγριομερσινιά: Ανήκει στην οικογένεια των Μυρτίδων. Στην αρχαιότητα ήταν αφιερωμένη στην Αφροδίτη, τη θεά της αγάπης, και οι νύφες στολίζονταν με γιρλάντες και στεφάνι από κλαδιά της. Τα φύλλα της είναι στυπτικά και αντισηπτικά. Έγχυμά τους εξωτερικά επουλώνει πληγές και έλκη. Εσωτερικά βοηθά τη χώνεψη και σε ουρολοιμώξεις. Το αιθέριο λάδι της χρησιμοποιείται στην αρωματοθεραπεία για προβλήματα του αναπνευστικού συστήματος και σε θεραπευτικά μπάνια για δερματοπάθειες και ψυχική και σωματική ξεκούραση. Βάμμα από τα μούρα της με επαλείψεις συστήνεται για περιποίηση του προσώπου, σύσφιγξη, καθαρισμό και καταπολέμηση των ρυτίδων. Ασημένια σημύδα, ξενικό είδος: Ανήκει στην οικογένεια των Βετουλίδων. Τα φύλλα και ο φλοιός του κορμού της χρησιμοποιούνταν από αρχαιοτάτων χρόνων. Έκχυμα των φύλλων της είναι αποτελεσματικό για πέτρες στα νεφρά και στην κύστη. Αφέψημα του φλοιού και το αιθέριο λάδι των φύλλων της είναι αντισηπτικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπεία εκζέματος και ψωρίασης. Δυνατό αφέψημα των φύλλων της σε ίσα μέρη με μηλόξιδο τονώνει τα μαλλιά.
Πιστάτσια ή τερέβινθος, η γνωστή τριμιθιά, τρέμιθος ή τρίμιθος: Ανήκει στην οικογένεια των Ανακαρδιίδων. Οι σπόροι της, τα τριμίθια, αποτελούν το κύριο συστατικό για τις παραδοσιακές κυπριακές πίτες, τις τριμιθόπιτες. Είναι πολύ θρεπτικοί και τονώνουν τη χώνεψη. Τρώγονται φρέσκοι ωμοί ή παρασκευασμένοι σε τουρσί, και ξηροί καβουρδισμένοι, ή κοπανισμένοι σαν άρτυμα προστίθενται σε σουβλάκια και στα παραδοσιακά λουκάνικα. Καβουρδισμένοι και αλεσμένοι χρησιμοποιούνται σαν καφές. Στην Κρήτη ο θάμνος αποκαλείται τσικουδιά, ενώ στη Χίο μαστιχόδενδρο, απ' όπου παίρνεται από το ρετσίνι της μετά από επεξεργασία η μαστίχα, που χρησιμοποιείται για μάσημα, στην αρτοποιία, ζαχαροπλαστική, βιομηχανία φαρμάκων και καλλυντικών. Στην Κύπρο γνωστή είναι η παφίτικη μαστίχα. Από τους κόκκους ρετσινιού της έχει απομονωθεί μια τριτερπενική ουσία με αντιφλογιστικές ιδιότητες. Το ρετσίνι της, βρασμένο σε ελαιόλαδο, δίδει το μαστιχόλαδο, παραδοσιακό γιατροσόφι που είναι θερμαντικό, εφιδρωτικό και αναλγητικό. Χρησιμοποιείται για κρυολογήματα, ισχιαλγίες, ρευματικούς και αρθριτικούς πόνους με εντριβές, σε πονόδοντο και πόνους αφτιών. Οι νεαροί βλαστοί του στα ημιορεινά και ορεινά του νησιού μας, όπου αφθονεί, τρώγονται ωμοί ή βρασμένοι. Το ροζμαρί το θεραπευτικό ή δεντρολίβανο ή λασμαρί, γνωστό και σαν λιβανωτής -του Διοσκουρίδη- και δενδρί: Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Ιθαγενές φυτό των μεσογειακών χωρών.
Στην ελληνική μυθολογία η Αθηνά, θεά της σοφίας, είναι συνδεδεμένη με το φυτό αυτό, συνυφασμένο με την ιδιότητά του να τονώνει την κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο, να τονώνει τη μνήμη και τη συγκέντρωση. Μπορεί ακόμη να τονώνει την ανάπτυξη των μαλλιών. Το αιθέριο λάδι του με αρωματοθεραπεία ή αρωματισμό χώρου τονώνει τη συγκέντρωση. Γνωστό από την αρχαιότητα σαν το κύριο συστατικό για το ελιξήριο της νεότητας, στο γνωστό «νερό της βασίλισσας της Ουγγαρίας». Βοηθά στο μεταβολισμό των λιπαρών ουσιών, ενώ ταυτόχρονα είναι το πιο αποτελεσματικό βότανο για αύξηση της πίεσης στους υποτασικούς. Είναι ένα θαυμάσιο βότανο, ειδικά για τους υποτασικούς.
Λαβαντούλα η στενόφυλλη, η κοινή λεβάντα: Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Ο Έλληνας φιλόσοφος Διογένης προτιμούσε να αλείφει τα πόδια με λεβάντα, επειδή με αυτό τον τρόπο το άρωμα της λεβάντας διαχεόταν σε ολόκληρο το κορμί, κάνοντας αισθητή τη μυρωδιά του στη μύτη, καταλαγιάζοντας το στρες. Σήμερα χρησιμοποιείται σε θεραπευτικά μπάνια, στην κουζίνα και στην αρωματοθεραπεία σαν δερματικό αντισηπτικό, για ήρεμο ύπνο, στρες και κατάπτωση. Έχει την ιδιότητα να εξισορροπεί τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του οργανισμού. Το αιθέριο λάδι του βοηθά σαν απωθητικό εντόμων και σε δερματικά εγκαύματα. Η λεβάντα είναι συνδεδεμένη με τη συνειδητή αρχή της αρωματοθεραπείας σαν ξεχωριστό κλάδο θεραπείας. Μια παλιά πρακτική που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, είναι ένα σακουλάκι λεβάντα στα ντουλάπια, για αρωματισμό και προφύλαξη από το σκόρο.