Παραμύθι
<<Τα τριζόνια τραγουδούσαν τόσο γλυκά που αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε η ώρα είχε ήδη περάσει. Ο ουρανός είχε αρχίσει να φωτίζει. Όσο πιο γρήγορα μπορούσε η Σκιά άρχισε να μαζεύει τα αστέρια που είχαν μείνει.
-Ο Ήλιος! Φώναξε! Δεν θα προλάβω! Μόνο ένα είχε μείνει. Βουτάει η Σκιά το τελευταίο αστέρι μα πριν προλάβει το ρίξει στο σακί ο Ήλιος βγήκε. Με κομμένη την ανάσα προσπαθεί να ρίξει το τελευταίο αστέρι μέσα στο σακί μα δεν γίνεται. Λες και μια μαγική δύναμη το κρατούσε έξω.
-Χρόνια περίμενα να γίνει δικό μου ένα αστέρι. Άκουσε μια φωνή πίσω της.
-Δεν είναι δικό σου, απάντησε.
-Δεν είναι πια όμως ούτε της Νύχτας αστέρι. Άρα είναι δικό μου! Δώσε το μου!
-Αν δεν είναι της Νύχτας τότε είναι δικό μου. Εγώ το κρατώ, το πρόλαβα. Είπε η Σκιά προσπαθώντας να σώσει το λάθος της.
-Ωραία λοιπόν! Θα κάνω εσένα δικιά μου, είπε ο Ήλιος. Γύρισε τρομαγμένη προς το μέρος του. Σαν τον είδε όμως μαγεύτηκε...>>